Ντ’ Αννούτσιο και Φιούμε
Ήταν μοιραίο ένας άνθρωπος να ξεσηκώση, περισσότερο από κάθε άλλον, τον πατριωτισμό των Ιταλών και να τους δημιουργήσει την εντύπωσι ότι ακόμη και ένα πραξικόπημα γιά την επαναφορά της τάξεως δεν θα ήταν τραγικό αλλά επιθυμητό: ο #Γκαμπριέλε_ντ'_Αννούτσιο. Η επιρροή του στο #Φασιστικό_κίνημα είναι ίση μ' εκείνη που εξασκούσε ο #Μαρινέτι, αλλά εάν συγκριθούν μεταξύ τους, η πρώτη ουσιαστική διαφορά είναι η τρομερή δημοτικότης που απελάμβανε σαν άτομο ο #Ντ'_Αννούτσιο.
Από το 1890 γοήτευε τις μάζες μ' έναν τρόπο, που ο #Μαρινέτι δεν θα μπορούσε ποτέ του να επιτύχη. Για τις εκατοντάδες χιλιάδες των αναγνωστών ήταν τα μυθιστορήματα, τα ποιήματα και τα θεατρικά έργα του #Ντ'_Αννούτσιο, που ξυπνούσαν την επιθυμία γιά δράσι και ενεργητικότητα, παρά οι υψηλές αρχές και τα ιδανικά που υπέφωσκαν στα μυστικιστικά σχεδόν γραπτά του #Μαρινέτι. Πράγματι η ποιότης της προσωπικότητος του #Ντ'_Αννούτσιο, ο φιληδονισμός του, οι αριστοκρατικοί τρόποι, ο σνομπισμός του, η ματαιοδοξία του, η πολυτάραχη και πολυέξοδη ζωή του, δημιούργησαν μία εικόνα, που αντιμετωπιζόταν με πολύ περισσότερη συμπάθεια από την απλότητα της προσωπικότητος του #Μαρινέτι.
Η τέχνη του #Ντ'_Αννούτσιο ήταν μία ιδιάζουσα συνέχεια της #belle_epoque και όπως παρατηρεί ο #Κρότσε "γενικά Ευρωπαϊκή, παρά ειδικά Ιταλική: ούτως ή άλλως ο #Ντ'_Αννούτσιο είχε βρει από το πλατύ κοινό παγκοσμίως ευμενή υποδοχή, τέτοια που η #Ιταλική_Φιλολογία είχε να γνωρίση την εποχή της μεταστάσεως και ειδικώτερα στην Γαλλία, η τέχνη του χαιρετίσθηκε σαν #Λατινική_Αναγέννησι".
Το πρόβλημα που ανησυχούσε τρομερά του Ιταλούς, ήταν το θέμα του #Φιούμε. Η συνθήκη του Λονδίνου δεν ανεγνώριζε τα δικαιώματα τους στο λιμάνι αυτό. Το Φιούμε, η Ουγγρική ακτή και η Νότιος Δαλματία επρόκειτο να δοθούν από τους #Συμμάχους στην Κροατία, την Σερβία και το Μαυροβούνιο. Καθώς όμως το τέλος του πολέμου επλησίαζε, η προοπτική μιας ενωμένης Γιουγκοσλαυίας διεγράφετο απειλητικά γιά την Ιταλία και οι απαιτήσεις της στο λιμάνι του Φιούμε έγιναν επίμονες. Και οι απαιτήσεις αυτές δεν ήταν άδικες, την στιγμή κατά την οποία το 49% του πληθυσμού ήταν Ιταλοί, ενώ στην Δαλματία έφθαναν μόλις το 2,8%. Εξ άλλου το Φιούμε ήταν λιμάνι στρατηγικής και οικονομικής σπουδαιότητος. Από την μία πλευρά ισχυροποιούσε τα σύνορα της Ιταλίας με την Γιουγκοσλαυία, που εθεωρείτο στρατηγικώς επικίνδυνη και από την άλλη εάν έπεφτε στα χέρια των Γιουγκοσλαύων θα προσείλκυε το διαμετακομιστικό εμπόριο της Κεντρικής Ευρώπης, αποτελώντας οικονομικό ανταγωνιστή για το λιμάνι της Τεργέστης.
Η στάσις του όμως στο θέμα του Φιούμε έδειξε στους Ιταλούς ότι η μεταπολεμική Ευρώπη δεν θα ήταν όπως την περίμεναν. Μαθαίνοντας το μάθημα γιά της σκληράς οδού, το λαϊκό αίσθημα μετεστράφη εναντίον του Αμερικάνου προέδρου και της Αμερικής, με αποτέλεσμα κάθε πρότασις του να γίνεται δεκτή με επιφυλακτικότητα και καχυποψία.
Στις 12 Σεπτεμβρίου του 1919, επικεφαλής χιλίων λεγεωνάριων εβάδισε από το Ρόνκι στο Φιούμε, η #Συμμαχική_φρουρά απεσύρθη και ο #Ντ'_Αννούτσιο, ανακοινώνοντας πως θα παρέμενε στην πόλι μέχρι της προσαρτήσεως της από την Ιταλία ανέλαβε δικτατορικές εξουσίες.
(Γεωργίου Κύβελου: Φασισμός και εξουσία)
Η τέχνη του #Ντ'_Αννούτσιο ήταν μία ιδιάζουσα συνέχεια της #belle_epoque και όπως παρατηρεί ο #Κρότσε "γενικά Ευρωπαϊκή, παρά ειδικά Ιταλική: ούτως ή άλλως ο #Ντ'_Αννούτσιο είχε βρει από το πλατύ κοινό παγκοσμίως ευμενή υποδοχή, τέτοια που η #Ιταλική_Φιλολογία είχε να γνωρίση την εποχή της μεταστάσεως και ειδικώτερα στην Γαλλία, η τέχνη του χαιρετίσθηκε σαν #Λατινική_Αναγέννησι".
Το πρόβλημα που ανησυχούσε τρομερά του Ιταλούς, ήταν το θέμα του #Φιούμε. Η συνθήκη του Λονδίνου δεν ανεγνώριζε τα δικαιώματα τους στο λιμάνι αυτό. Το Φιούμε, η Ουγγρική ακτή και η Νότιος Δαλματία επρόκειτο να δοθούν από τους #Συμμάχους στην Κροατία, την Σερβία και το Μαυροβούνιο. Καθώς όμως το τέλος του πολέμου επλησίαζε, η προοπτική μιας ενωμένης Γιουγκοσλαυίας διεγράφετο απειλητικά γιά την Ιταλία και οι απαιτήσεις της στο λιμάνι του Φιούμε έγιναν επίμονες. Και οι απαιτήσεις αυτές δεν ήταν άδικες, την στιγμή κατά την οποία το 49% του πληθυσμού ήταν Ιταλοί, ενώ στην Δαλματία έφθαναν μόλις το 2,8%. Εξ άλλου το Φιούμε ήταν λιμάνι στρατηγικής και οικονομικής σπουδαιότητος. Από την μία πλευρά ισχυροποιούσε τα σύνορα της Ιταλίας με την Γιουγκοσλαυία, που εθεωρείτο στρατηγικώς επικίνδυνη και από την άλλη εάν έπεφτε στα χέρια των Γιουγκοσλαύων θα προσείλκυε το διαμετακομιστικό εμπόριο της Κεντρικής Ευρώπης, αποτελώντας οικονομικό ανταγωνιστή για το λιμάνι της Τεργέστης.
Η στάσις του όμως στο θέμα του Φιούμε έδειξε στους Ιταλούς ότι η μεταπολεμική Ευρώπη δεν θα ήταν όπως την περίμεναν. Μαθαίνοντας το μάθημα γιά της σκληράς οδού, το λαϊκό αίσθημα μετεστράφη εναντίον του Αμερικάνου προέδρου και της Αμερικής, με αποτέλεσμα κάθε πρότασις του να γίνεται δεκτή με επιφυλακτικότητα και καχυποψία.
Στις 12 Σεπτεμβρίου του 1919, επικεφαλής χιλίων λεγεωνάριων εβάδισε από το Ρόνκι στο Φιούμε, η #Συμμαχική_φρουρά απεσύρθη και ο #Ντ'_Αννούτσιο, ανακοινώνοντας πως θα παρέμενε στην πόλι μέχρι της προσαρτήσεως της από την Ιταλία ανέλαβε δικτατορικές εξουσίες.
(Γεωργίου Κύβελου: Φασισμός και εξουσία)
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου