Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Επαναστατικός Ντεφαιτισμός ή Πατρίδα;

Τι σημαίνει να «εύχεσαι την ήττα της πατρίδας σου» στον "ιμπεριαλιστικό" πόλεμο;
Ο επαναστατικός ντεφαιτισμός #revolutionary_defeatism, από την αγγλική λέξη defeat που σημαίνει ήττα) είναι η θεωρία που υποστηρίζει ότι σε περίπτωση που ένας πόλεμος που διεξάγεται είναι ιμπεριαλιστικός και από τα δύο μέρη, οι επαναστάτες και των δύο μερών θα πρέπει να προσπαθήσουν να μετατρέψουν τον εθνικό πόλεμο σε εμφύλιο, συναδελφωμένοι με τους στρατιώτες του «εχθρού» και ανατρέποντας τις αστικές κυβερνήσεις τους. Ο Λένιν δίδασκε πως το προλεταριάτο πρέπει να εύχεται τη στρατιωτική ήττα της δικής του κυβέρνησης στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, με την έννοια ότι αυτή η ήττα θα διευκόλυνε την εξέγερση για την ανατροπή της άρχουσας τάξης.
Kαθ' όλη τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και σ' ολόκληρο τον κόσμο οι μόνοι που αγωνίστηκαν κάτω από τις αρχές του επαναστατικού ντεφαιτισμού ήταν στην Ελλάδα η διεθνιστική ομάδα του #Στίνα -στην οποία συμμετείχαν μεταξύ άλλων ο #Καστοριάδης, ο #Ταμτάκος κι ο #Βουρσούκης- καθώς και λίγοι Ιταλοί «μπορντιγκιστές» (από τον ηγέτη τους #Μπορντίγκα), μερικές μικροομάδες αναρχικών και μεμονωμένα άτομα. Θεωρώντας ότι ο πόλεμος ήταν ιμπεριαλιστικός και από την πλευρά του Άξονα και από την πλευρά των Συμμάχων στάθηκαν εχθρικά απέναντι στα κινήματα αντίστασης των κατεχόμενων χωρών από τους Γερμανούς. Ο Άγις Στίνας έγραψε ότι ο ελληνικός λαός "έπρεπε να αγκαλιάσει (στην Γερμανοκατοχή) τους Γερμανούς φαντάρους", γιατί ήσαν προλετάριοι και να τους πάρει με το μέρος του, ενάντια στον Χίτλερ.
#Wikipedia

Το ερώτημα τούτο κατά τους ίδιους αυτούς θεωρητικούς έχει πολλές διαστάσεις, τόσο θεωρητικά όσο και πρακτικά, τόσο σε γενικό επίπεδο αρχών όσο και στο επίπεδο της συγκεκριμένης ανάλυσης της συγκεκριμένης κατάστασης.

Εδώ θα παραθέσουμε ένα πρώτο ερώτημα που απορρέει από την ιστορική στάση του Λένιν και του κόμματος των Μπολσεβίκων απέναντι στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, το ερώτημα του τι σημαίνει το σύνθημα ότι οι κομμουνιστές έπρεπε να “εύχονται την ήττα της κυβέρνησής τους” στον πόλεμο. Το ζήτημα αυτό θα το αναλύσουμε βασιζόμενοι στο άρθρο του Λένιν “Για την ήττα της κυβέρνησης της χώρας σου στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο”, που δημοσιεύτηκε αρχικά κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, τον Ιούλη του 1915.
Πριν πούμε οτιδήποτε όμως για το ζήτημα και για τον τρόπο που απαντιέται από τον Λένιν, και για να αποφύγουμε τις θολής λογικής αναλύσεις και τις μηχανιστικές αναγωγές, θα πρέπει να διευκρινίσουμε κάτι ουσιώδες: όπως δείχνει ο τίτλος, ο Λένιν αναλύει το ζήτημα συγκεκριμένα για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, και, επειδή ο πόλεμος στον οποίο αναφέρεται είναι ο Α’ Παγκόσμιος, αυτό σημαίνει ότι το αναλύει σε σχέση με έναν πόλεμο που τον περιέγραψε ο ίδιος ως “και από τις δύο πλευρές” ιμπεριαλιστικό, δηλαδή “κατακτητικό, αρπακτικό, ληστρικό” πόλεμο, πόλεμο “για το μοίρασμα του κόσμου, για το μοίρασμα και το ξαναμοίρασμα των αποικιών, των ‘σφαιρών επιρροής’ του χρηματιστικού κεφαλαίου κλπ” (Ιμπεριαλισμός: Ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού, 1916, Πρόλογος στη Γαλλική και τη Γερμανική έκδοση).
Ό,τι λοιπόν αναλύεται στο άρθρο που θα συζητήσουμε εδώ, αφορά τη σωστή στάση των κομμουνιστών όχι γενικά στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, αλλά συγκεκριμένα στον ενδο-ιμπεριαλιστικό πόλεμο, και ακόμα πιο συγκεκριμένα, στις περιπτώσεις όπου η χώρα των εμπλεκομένων κομμουνιστών συμμετέχει στον πόλεμο ως ιμπεριαλιστική δύναμη, δηλαδή για τους στόχους που προαναφέρθηκαν. Λογική συνέπεια αυτού του γεγονότος είναι ότι για να αφορούν τα καθήκοντα που αναλύονται στο άρθρο μας τους κομμουνιστές μιας χώρας, θα πρέπει η χώρα αυτή να έχει κριθεί, και πρώτα απ’ όλα απ’ τους ίδιους, ιμπεριαλιστική, και τα κίνητρά της για την εμπλοκή σε πόλεμο να κρίνεται πως συνάδουν με όσα προαναφέρθηκαν.
Σε μια τέτοια περίπτωση, λέει ο Λένιν, ο πόλεμος είναι αντιδραστικός, και σε αυτό τον πόλεμο “μια επαναστατική τάξη δε μπορεί παρά να εύχεται την ήττα της κυβέρνησής της” (Β.Ι. Λένιν: Για τον πόλεμο και τη σοσιαλιστική επανάσταση: Για την ήττα).
Το ζήτημα γίνεται αμέσως όμως το τι σημαίνει στην πράξη το “εύχομαι την ήττα της κυβέρνησής μου”. Εδώ ο Λένιν ξεκινά με μια επίθεση στον Τρότσκι, που απέρριπτε το σύνθημα αυτό και αντιπρότεινε τη γραμμή του “επαναστατικού αγώνα ενάντια στον πόλεμο”, γραμμή που ο Λένιν με τη σειρά του κριτικάρει για έναν βασικότατο λόγο: δεν προβλέπει τίποτε συγκεκριμένο για την στάση των κομμουνιστών απέναντι στη δική τους χώρα ως πολεμικά εμπλεκόμενη.
Αμέσως μετά απ’ αυτή την κριτική στην στάση του Τρότσκι, ο Λένιν διευκρινίζει ότι το “εύχομαι” δεν είναι βέβαια κάποιου είδους νοητική ή συναισθηματική στάση, πράγμα που θα καθιστούσε το σύνθημα εντελώς αναντίστοιχο με τις συνθήκες πολέμου: “επαναστατική δράση, όμως, ενάντια στην κυβέρνησή σου στη διάρκεια του πολέμου σημαίνει, αναμφισβήτητα, όχι μόνο να εύχεσαι να ηττηθεί η κυβέρνησή σου αλλά και να συμβάλλεις έμπρακτα σ’ αυτήν την ήττα”. Τι σημαίνει όμως “συμβάλλω έμπρακτα”;
Σημαίνει, εξηγεί ο Λένιν (βασιζόμενος στο ιστορικό παράδειγμα της Γαλλικής Κομμούνας του 1871), μια διαλεκτική αλληλεπίδραση ανάμεσα στην υπονόμευση της προσπάθειας της κυβέρνησης της χώρας μας στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και στη μετατροπή του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε εμφύλιο:
Επανάσταση σε καιρό πολέμου σημαίνει εμφύλιος πόλεμος, η μετατροπή, όμως, του πολέμου των κυβερνήσεων σε εμφύλιο πόλεμο, από το ένα μέρος, διευκολύνεται από τις στρατιωτικές αποτυχίες (από την ‘ήττα’) των κυβερνήσεων, ενώ, από το άλλο μέρος, είναι αδύνατο, τείνοντας στην πράξη προς μια τέτοια μετατροπή, να μη συμβάλλεις έτσι στην ήττα (Β.Ι. Λένιν: Για την ήττα).
Με άλλα λόγια: “εύχομαι την ήττα της κυβέρνησής μου” σημαίνει αφενός εκμεταλλεύομαι την στρατιωτική ήττα για να οργανώσω τον εμφύλιο, επαναστατικό πόλεμο, και αφετέρου, έχοντας οργανώσει αυτόν τον πόλεμο, δηλαδή, έχοντας προσθέσει έναν εσωτερικό εχθρό στον εξωτερικό, συμβάλλω ενεργά στην ήττα της κυβέρνησής μου. Χωρίς τέτοια δράση, λέει ο Λένιν. Αυτή είναι η περίφημη γραμμή του “επαναστατικού ντεφαϊτισμού”, και βεβαίως, είναι μια γραμμή που διακηρύσσεται ανοιχτά προς το λαό, και αψηφώντας τις συνέπειες που έχει αυτό απ’ την πλευρά του αστικού κράτους:
Ο προλετάριος δεν μπορεί ούτε να καταφέρει ταξικό χτύπημα στην κυβέρνησή του, ούτε να δώσει (στην πράξη) το χέρι στον αδελφό του, τον ‘ξένο’ προλετάριο, τον προλετάριο της χώρας που βρίσκεται σε πόλεμο μαζί ‘μας’, χωρίς να διαπράττει ‘εσχάτη προδοσία’,χωρίς να συμβάλλει στην ήττα, χωρίς να βοηθάει στη διάλυση της ‘δικής του’ ιμπεριαλιστικής ‘μεγάλης’ Δύναμης.

Ανακαλύπτουμε έτσι πολύ γρήγορα ότι από τη στιγμή που οι κομμουνιστές μιας χώρας προσδιορίζουν τον χαρακτήρα της χώρας τους ως ιμπεριαλιστικό, οι ίδιοι δεν δικαιούνται να υπεκφεύγουν, όταν θέτουν το ζήτημα της στάσης απέναντι στον πόλεμο, για τις συνέπειες αυτού του προσδιορισμού: δεν μπορεί και να μιλάς για τον ιμπεριαλισμό της χώρας σου και να αρνείσαι να προπαγανδίσεις τον επαναστατικό ντεφαϊτισμό και να παραμένεις “λενινιστής.” Μια ιμπεριαλιστική χώρα δεν μπορεί να διεξάγει μη ιμπεριαλιστικό πόλεμο: είτε ο πόλεμος αυτός είναι ενδεχόμενος, είτε έχει ξεκινήσει, είσαι υποχρεωμένος, αν θέλεις να λέγεσαι “λενινιστής”, να εγκαταλείψεις κάθε σύνθημα για “υπεράσπιση των συνόρων” και της “εθνικής κυριαρχίας”, εφόσον έχεις προσδιορίσει τη φύση της χώρας σου ως ιμπεριαλιστική, και στη θέση τους να προπαγανδίσεις ακριβώς την “έσχατη προδοσία”.

Παιχνίδια επαμφοτερισμού και “δημιουργικής ασάφειας” και λενινιστική στάση στον πόλεμο είναι πράγματα εντελώς ασύμβατα, και η στοιχειώδης πολιτική εντιμότητα επιβάλλει να παραιτηθείς είτε από το ένα, είτε από το άλλο.
Βεβαίως, επειδή ο Λένιν γνωρίζει πολύ καλά πόσο σοβαρό πράγμα είναι ο "επαναστατικός ντεφαιτισμός", πόσο μεγάλη είναι η ευθύνη που απορρέει απ’το να διαπιστώσεις την ιμπεριαλιστική φύση της χώρας σου σε καιρό επικείμενου ή εξελισσόμενου πολέμου,εξετάζει και όλα τα λογικά ενδεχόμενα να μην ισχύει η γραμμή του "επαναστατικού ντεφαιτισμού". Αυτά είναι τα εξής:
Ο πόλεμος να μην είναι αντιδραστικός, δηλαδή, για τα συμφραζόμενα του Λένιν, ιμπεριαλιστικός και από τις δύο πλευρές.
Να είναι συνειδητή εκτίμηση των κομμουνιστών ότι δεν μπορεί να γίνει σύνδεση του πολέμου με τη σοσιαλιστική επανάσταση.
Να είναι συνειδητή τους εκτίμηση ότι είναι αδύνατη η συνάντηση και αλληλοϋποστήριξη των επαναστατικών κινημάτων σε όλες τις εμπόλεμες χώρες.
Αν συντρέχουν όλα αυτά τα ενδεχόμενα είναι βέβαια είτε λαθεμένο είτε ακόμα και καταστροφικό να υιοθετηθεί η γραμμή του επαναστατικού ντεφαϊτισμού. Τι γίνεται όμως αν και όταν δεν συντρέχουν όλα μαζί; Αυτήν ακριβώς την περίπτωση εξετάζει ο Λένιν. Απ’ τη μία, ο πόλεμος που έχει ξεσπάσει το 1914 κρίνεται χωρίς αμφιβολία αντιδραστικός, δηλαδή ιμπεριαλιστικός και από τις δύο πλευρές (προσοχή: κάθε ιμπεριαλιστικός και από τις δύο πλευρές πόλεμος είναι αντιδραστικός ή άδικος, δεν είναι όμως κάθε αντιδραστικός ή άδικος πόλεμος στην ανθρώπινη ιστορία ιμπεριαλιστικός—η ισπανική Καθολική απολυταρχία διεξήγαγε καθαρά αντιδραστικό αγώνα στον Τριαντακονταετή πόλεμο του 17ου αιώνα, όχι όμως και ιμπεριαλιστικό). Απ’ την άλλη, οι κομμουνιστές διαπιστώνουν ότι η χώρα τους δεν είναι, παρ’ όλα αυτά, αρκετά αναπτυγμένη για να μπορεί να περάσει σε άμεση σοσιαλιστική επανάσταση. Ο ένας δηλαδή παράγοντας ευνοεί τον επαναστατικό ντεφαϊτισμό, ο άλλος τον παρεμποδίζει. Τι γίνεται σε μια τέτοια περίπτωση; Ο Λένιν λέει:
Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο: επειδή κρινόταν ανέφικτο ακόμα να γίνει άμεσα σοσιαλιστική επανάσταση στη Ρωσία, οι Ρώσοι σοσιαλδημοκράτες ενν. #Μπολσεβίκοι ήταν αναγκαστικά οι πρώτοι που διατύπωσαν ‘θεωρητικά και πρακτικά’ το ‘σύνθημα’ της ήττας. Και η τσαρική κυβέρνηση είχε απόλυτο δίκιο που θεωρούσε τη ζύμωση της ΡΣΔΕ κοινοβουλευτικής ομάδας —μοναδικό παράδειγμα μέσα στη Διεθνή όχι μόνο κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης, αλλά και πραγματικά επαναστατικής ζύμωσης μέσα στις μάζες ενάντια στην κυβέρνησή τους— που θεωρούσε ότι η ζύμωση αυτή αδυνάτιζε τη ‘στρατιωτική ισχύ’ της Ρωσίας και συντελούσε στην ήττα της. Αυτό είναι γεγονός. Και δεν είναι έξυπνο να κρύβεται κανείς απ’ αυτό.
Σε μια περίπτωση δηλαδή, αυτή της Ρωσίας πριν τον Α’ Παγκόσμιο, η αλληλοαναίρεση της πρώτης από τη δεύτερη συνθήκη επιλύθηκε με την ενεργό δράση σε ντεφαϊστική κατεύθυνση, μοναδικό παράδειγμα τέτοιας σε όλα τα εργατικά κόμματα της Διεθνούς: οι Μπολσεβίκοι αντιπαρήλθαν τη δυσκολία άμεσου περάσματος στη σοσιαλιστική επανάσταση στη χώρα τους εκβιάζοντάς την, και την εκβίασαν αδυνατίζοντας την “δική τους κυβέρνηση” ήδη πριν ξεκινήσει ο πόλεμος — ακριβέστερα, επιτείνοντας με κάθε τρόπο τις αδυναμίες μιας ήδη αδύναμης συγκριτικά “μεγάλης Δύναμης”.
Ήταν αυτή η τακτική, η τακτική του "προδραστικού ντεφαϊτισμού" (και όχι η κλασική οπορτουνιστική επίκληση των “ανώριμων συνθηκών” για να δικαιολογηθεί η αδράνεια και η απραγία που απορρέουν από τον αδήλωτο στόχο της ταξικής ειρήνης με τα αφεντικά) που“έλυσε” επίσης και το φαινομενικά άλυτο πρόβλημα της ταυτοχρονίας, του ότι δηλαδή, αν διακηρύξεις μόνο εσύ τον ντεφαιτισμό, αν δεν γίνει ταυτόχρονα και από τα άλλα εργατικά κόμματα το ίδιο, κινδυνεύεις να βοηθήσεις απλώς τον αντίπαλο ιμπεριαλιστή:
Μια συνεννόηση για επαναστατική δράση, έστω σε μία μόνη χώρα, χωρίς να μιλάμε για μια σειρά χώρες, είναι πραγματοποιήσιμη μόνο με τη δύναμη του παραδείγματος ορισμένων σοβαρών επαναστατικών εκδηλώσεων. Μα ένα τέτοιο ξεκίνημα δεν είναι πάλι κατορθωτό χωρίς να εύχεται κανείς την ήττα και χωρίς να συμβάλει σ’ αυτή την ήττα, μια τέτοια ανάπτυξη δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς μια σειρά στρατιωτικές αποτυχίες και ήττες εκείνων των κυβερνήσεων που τους καταφέρουν χτυπήματα οι ίδιες οι καταπιεζόμενες τάξεις τους.
#Stasiscy.com

Εν κατακλείδι, ο Λένιν κάνει ακόμα πιο σαφές το γεγονός ότι ο “επαναστατικός ντεφαϊτισμός” δεν είναι καθόλου μια γραμμή που “αναμένει” να υιοθετηθεί από όλους —από όλα τα #εργατικά_κινήματα της περιοχής. Αντίθετα, ο ντεφαιτισμός θα ήταν η απάντηση των Μπολσεβίκων στην σύνταξη των σοσιαλδημοκρατών της “αντίπαλης” στον πόλεμο χώρας, της Γερμανίας. Αντί να αγκαλιάσουν και αυτοί τον σοσιαλπατριωτισμό όπως έκανε το γερμανικό Σοσιαλιστικό Κόμμα, οι #Μπολσεβίκοι απάντησαν στην στάση των γερμανών σοσιαλδημοκρατών σε βάρος τους, με προδοσία σε βάρος της ίδιας της χώρας τους! Και ακριβώς ήταν ακριβώς αυτή η απόλυτη ασυμμετρία στην τακτική τους αυτή που έφερε  τους ίδιους αντιμέτωπους  με αυτή τη πρωτοφανή επαίσχυντη στάση τους. 

Κάπως παράλληλα κινήθηκε και ο #ΜπουέναβεντουραΝτουρούτι με την ενίοτε μοναχική προσπάθειά του να οργανώσει την ένοπλη δράση του. Ωστόσο η Ισπανία παρά την σοσιαλκομμουνιστική κυβέρνηση των εκλογών του 1936, παρέμεινε αστικό κράτος. Ο Ντουρούτι ιδρύει την περίφημη #columna του και πολεμά στο μέτωπο της Μαδρίτης. Ενδιαφέρον παρουσιάζει και η άποψη ότι ο Ντουρούτι -παρ'ότι δεν πρόκειται για ιμπεριαλιστικό, μα εμφύλιο πόλεμο- άσκησε ένα είδος επαναστατικού ντεφαιτισμού, αρχή που είχε ακολουθήσει όπως προαναφέραμε και η ομάδα του Άγι Στίνα στην Ελλάδα κατά διάρκεια της Γερμανοκατοχής.

Το ελληνικό σοσιαλιστικό κίνημα #Φεντερασιόν
Το 1909 ιδρύθηκε στη Θεσσαλονίκη η "Φεντερασιόν" με ηγέτη τον εβραϊκής καταγωγής #ΑβραάμΜπεναρόγια. Η #Φεντερασιόν που από το 1910 έγινε μέλος της Δεύτερης Διεθνούς έβγαζε από το 1911 την εφημερίδα #Αβάντι. Συσπείρωσε πολλούς εργάτες, κύρια Εβραίους της Μακεδονίας, ανέπτυξε δεσμούς με τα άλλα σοσιαλιστικά κόμματα των Βαλκανίων. Την ίδια χρονιά, ο Πλάτωνας Δρακούλης, ίδρυσε το μικρό "Ελληνικό Σοσιαλιστικό Κόμμα", αλλά δεν κατάφερε να αναπτύξει σημαντικούς δεσμούς με την εργατική τάξη. 
Το 1911 ο Γιαννιός ίδρυσε το "Σοσιαλιστικό Κέντρο της Αθήνας" και λίγο αργότερα το "Σοσιαλιστικό Κέντρο Πειραιά". Το 1912 ιδρύθηκε ο "Σοσιαλιστικός Ομιλος της Ελληνικής Νεολαίας", (που ανήκε στο Σοσιαλιστικό Κέντρο της Αθήνας), και επίσης ο "Σοσιαλιστικός Όμιλος Κέρκυρας". Το 1914 ο Π. Δημητράτος ίδρυσε τη "Σοσιαλιστική Νεολαία" με επικεφαλής τους: Λιγδόπουλο, Κομιώτη, Τζουλάτι και τους αδελφούς Δούμα. Η "Σοσιαλιστική Νεολαία" πάλευε στο όνομα του μαρξισμού και πήρε τις πιο αριστερές θέσεις πάνω στα σοβαρά ζητήματα που απασχόλησαν το ελληνικό εργατικό κίνημα. 

Οι εγχώριοι σοσιαλιστές μπροστά στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. 
Μπροστά στον πόλεμο οι έλληνες σοσιαλιστές διασπάστηκαν. Η "Φεντερασιόν" τάχτηκε ενάντια στον πόλεμο και την συμμετοχή της Ελλάδας σ΄ αυτόν. Παρασύρθηκε όμως από την ουδετερόφιλη πολιτική της μοναρχικής παράταξης και στις εκλογές του 1915 συνεργάστηκε μαζί της. Το "Σοσιαλιστικό Κέντρο" του Γιαννιού υποστήριξε ανοιχτά την πολιτική του Βενιζέλου, σαν πολιτική #εθνικής_άμυνας. Ο #ΠλάτωναςΔρακούλης, επίσης υποστήριξε το βενιζελισμό. Η "Σοσιαλιστική Εργατική Ένωση" του Δημητράτου απόφυγε να πάρει μια καθαρή θέση ενάντια στον πόλεμο. Μόνο η "Σοσιαλιστική Νεολαία" του Λιγδόπουλου καταδίκασε τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και την φιλοπόλεμη πολιτική της μπουρζουαζίας.

Από το τέλος του 1915 και σε όλη τη διάρκεια του 1916, οι σοσιαλιστές στην Ελλάδα ήταν απορροφημένοι από τη διαμάχη των Βενιζελικών και Βασιλικών, η οποία είχε διαιρέσει τη χώρα σε δύο αδιάλλακτα στρατόπεδα. Ωστόσο η πολιτική ζωή βρισκόταν ήδη σε αδράνεια και οι σοσιαλιστές δεν είχαν μεγάλα περιθώρια δράσης μέσα σε μια ατμόσφαιρα φανατισμού και καταπίεσης. Χαρακτηριστικά είναι όσα γράφει ο Αμαρίγλιο στον Robert Grimm: "Εδώ, για πολλούς μήνες, αγωνιζόμαστε με μια οικονομική και πολιτική κατάσταση που δύσκολα θα μπορούσε να ήταν χειρότερη. Η ανεργία είναι πλατιά διαδομένη: χιλιάδες κόσμου βρίσκονται χωρίς δουλειά. Μια φοβερή δυστυχία βασιλεύει παντού, η οποία οφείλεται στο υπέρμετρο κόστος ζωής, που προκλήθηκε εν μέρει από την αδυναμία εξασφάλισης εφοδίων λόγω των αμέτρητων δυσκολιών που δημιουργεί για το εμπόριό μας ο αγγλικός αποκλεισμός, και εν μέρις από την αισχρή και ασυνείδητη κερδοσκοπία. Όσο για πολιτική ζωή, δεν υπάρχει πια τέτοιο πράγμα. Είναι σχεδόν αδύνατο να πάρει κανείς μέρος σε οποιαδήποτε δημόσια δράση ή διαδήλωση. Και πάνω απ΄ όλα αυτά πρόσθεσε την εχθρότητα του "φανατικού" και "σωβινιστικού" ελληνικού πληθυσμού και των αρχών και θα έχεις μια καλή εικόνα της εδώ κατάστασης", (Γ. Λεονταρίτη). 
Έφτασαν μάλιστα στο σημείο σοσιαλιστές βουλευτές (αρισ. Σίδερης και Αλμπέρτος Κουριέλ) και πολιτικοί ηγέτες (Π. Δημητράτος) να πάνε στην "Σοσιαλιστική Συνδιάσκεψη" του Λονδίνου με χρήματα του υπουργείου Εξωτερικών του Βενιζέλου! Η Συνδιάσκεψη αυτή οργανώθηκε τον Φλεβάρη 1918 από τις κυβερνήσεις της Αντάντ μαζί με τους ηγέτες της Δεύτερης Διεθνούς ενάντια στην Σοβιετική Ένωση και τον μπολσεβικισμό. Ο Βενιζέλος ήθελε να χρησιμοποιήσει τους Έλληνες σοσιαλιστές για να υποστηρίξουν τις εδαφικές διεκδικήσεις της ελληνικής κυβέρνησης απέναντι στις βαλκανικές κυβερνήσεις και τα βαλκανικά σοσιαλιστικά κόμματα. Βέβαια η πατριωτική στάση τους αυτή καταδικάστηκε στο Πρώτο Πανελλαδικό Σοσιαλιστικό Συνέδριο που συγκρότησε μάλιστα επιτροπή για την διερεύνηση του όλου ζητήματος. 
#ΙστορίαΤροτσκιστικούΚινήματοςστηνΕλλάδα

Όταν η νύχτα πέφτει, το βράδυ μας πλακώνει, 
η [100%αναθεώρησι] της ιστορίας μας απογειώνει...
Με την #Πατρίδα μόνο και το #ΜανιΦέστο


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Λίβανος: Το σταυροδρόμι των αντιθέσεων

Η αρχή του εμφυλίου πολέμου Κυριακή 13 Απρίλη 1975: στην χριστιανική συνοικία Αϊν-έλ-Ρεμανέχ, γίνεται η λειτουργία, αλλά πρόκειται κυρίως για #φαλαγγίτες πολιτοφύλακες που μοιάζουν να έχουν συγκεντρωθεί αυτό το πρωινό για να κάνουν το καθήκον τους σαν χριστιανοί. Είναι μάλιστα οπλισμένοι. Ο ηγέτης τους Πιέρ Τζεμαγιέλ παρευρίσκεται σ' αυτήν την τελετή καθώς επίσης και ο τέως πρόεδρος της Λιβανέζικης Δημοκρατίας, Καμίλ Σαμούν, ηγέτης του Εθνικού Φιλελεύθερου Κόμματος. Η λειτουργία τέλειωσε κατά το μεσημέρι. Φαίνεται όμως πως οι ένοπλοι πολιτοφύλακες χρειάζεται να παραμείνουν στην εκκλησία. Στην αρχή του απογεύματος κατά την διέλευση λεωφορείου που μεταφέρει κατοίκους του παλαιστινιακού στρατοπέδου του #Ταρ_ελ_Ζάαταρ διασχίζει το # Αϊν-έλ-Ρεμανέχ. Πρόκειται για παλαιστίνιες οικογένειες που επιστρέφουν από μία συγκέντρωση που οργάνωσε στην Βηρυττό το #Μέτωπο_της_Άρνησης. Επιστρέφουν στο στρατόπεδο. Το λεωφορείο γίνεται κόσκινο από τις σφαίρες. 27 άτομα σκοτώνονται. Στο ραδιό

Βίοι: Juan Domingo Peron - Ernesto Che Guevara

“ Ο #Περονισμός σαν ένα Εθνικό, Λαϊκό και Επαναστατικό Κίνημα από την παράδοση και τους αγώνες του, αποδίδει τιμή στον ιδεαλιστή, στον επαναστάτη, στον κομαντάντε Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, Αργεντινό, αντάρτη που έπεσε νεκρός κατά τη διάρκεια μιας πολεμικής επιχείρησης για τον θρίαμβο των Εθνικών Επαναστάσεων στην Λατινική Αμερική.” Χουάν Νομίνγκο Περόν. Εν Εξορία, Μαδρίτη, 24/10/1967” Ελάχιστες είναι οι πληροφορίες γύρω από τις σχέσεις και τις απόψεις αυτών τον δύο ποιο διάσημων Αργεντίνων ανδρών και μόνο αυτό το γεγονός προκαλεί περιέργεια. Σύμφωνα με την αριστερή παραφιλολογία, ο Τσε Γκεβάρα απεχθανόταν τον λαϊκιστη Περόν και αναφερόμενοι γενικότερα ότι συμμετείχε στις αντιπερονικές διαδηλώσεις το 1952. Δεν υπάρχει καμία απόδειξη για κάτι τέτοιο και όλοι όσοι έχουν διαβάσει για τη ζωή του Τσε παρατηρούν κάτι πάρα πολύ περίεργο. Μέχρι την στιγμή που ο Τσε έφυγε από την Αργεντινή έδειχνε να έχει μια εντυπωσιακή αδιαφορία για την πολιτική ζωή της χώρας του και όπως γράφει σε μια από