Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η φιλοσοφική-πολιτική σχολή G.R.E.C.E


Η Ο­μά­δα Έ­ρευ­νας και Με­λε­τών πά­νω στον Ευ­ρω­πα­ϊ­κό Πο­λι­τι­σμό, (#OEMEΠ ή #G.R.E.C.E. –  Ελ­λά­δα στα γαλ­λι­κά) που ι­δρύ­θη­κε στο τέ­λος της δε­κα­ε­τί­ας του 60, ό­πως και η #Νέ­α_Δε­ξιά, συν­δέ­ο­νται στε­νά με την προ­σω­πι­κό­τη­τα του #Α­λέν_ντε_Μπε­νουά. Με­τά την α­πο­τυ­χί­α της Ορ­γά­νω­σης Μυ­στι­κός Στρα­τός (Organisation Armée Secrète, #ΟΑS), τε­λευ­ταί­α α­πό­πει­ρα της α­κρο­δε­ξιάς να ορ­γα­νώ­σει έ­να μα­ζι­κό πο­λι­τι­κό κί­νη­μα, ο ντε Μπε­νουά συ­γκα­τα­λέ­γε­ται με­τα­ξύ κά­ποιων ε­θνι­κι­στών φοι­τη­τών αλ­λά ε­πί­σης πα­λιών φα­σι­στών (Σεν Λου, Μπου­κέ) και πρώ­ην συ­νερ­γα­τών των Γερ­μα­νών (Πλον­κάρ ντ’ Aσάκ) που στοι­χη­μα­τί­ζουν ό­τι θα α­να­γεν­νή­σουν τη γαλ­λι­κή α­κρο­δε­ξιά α­πό τις στά­χτες της, συ­νε­χί­ζο­ντας τον α­γώ­να κυ­ρί­ως στο πο­λι­τι­σμι­κό ε­πί­πε­δο.
Ο στό­χος τους εί­ναι να νο­μι­μο­ποι­ή­σουν την πα­ρου­σί­α της α­κρο­δε­ξιάς σκέ­ψης μέ­σα στον πο­λι­τι­σμι­κό διά­λο­γο, και στη συ­νέ­χεια να δια­σφα­λί­σουν προ­ο­δευ­τι­κά τους ό­ρους για τη κα­τά­κτη­ση της η­γε­μο­νί­ας μέ­σα στην κοι­νή γνώ­μη, α­να­γκαί­ο ό­ρο για την α­να­κα­τά­κτη­ση της πο­λι­τι­κής ε­ξου­σί­ας α­πό την αυ­θε­ντι­κή δε­ξιά (δη­λα­δή τη φα­σί­ζου­σα α­κρο­δε­ξιά). Εί­ναι αυ­τό που θα ο­νο­μά­σει αρ­γό­τε­ρα ο ί­διος ο ντε Μπε­νουά “δε­ξιό γκραμ­σι­σμό”. Για τον σκο­πό αυ­τό, εί­ναι α­πα­ραί­τη­το να διεισ­δύ­σουν και να κα­τα­λά­βουν ό­χι τό­σο τους χώ­ρους της ε­ξου­σί­ας (οι­κο­νο­μι­κής, διοι­κη­τι­κής, στρα­τιω­τι­κής) ό­σο τους χώ­ρους ε­πιρ­ρο­ής, ε­κεί ό­που δια­μορ­φώ­νε­ται η κοι­νή γνώ­μη, αρ­χί­ζο­ντας, ό­πως εί­ναι προ­φα­νές, α­πό τα μέ­σα μα­ζι­κής ε­νη­μέ­ρω­σης αλ­λά ε­πί­σης το Πα­νε­πι­στή­μιο, τις εκ­δο­τι­κές δο­μές, κλπ. Έ­τσι, η G.R.E.C.E. (OEMEΠ) θα προι­κι­σθεί με δυό πε­ριο­δι­κά, το #Nouvelle_École (Νέ­α Σχο­λή) και με­τά τo #Éléments (Στοι­χεί­α), κά­νο­ντάς τους χώ­ρους συ­να­ντή­σε­ων και συ­ζη­τή­σε­ων, πραγ­μα­τι­κά “ι­δε­ο­λο­γι­κά ερ­γα­στή­ρια”, που προ­ο­ρί­ζο­νταν τό­σο για να προ­σελ­κύ­σουν τους συ­μπα­θού­ντες της δε­ξιάς ό­σο και για να γο­η­τεύ­σουν υ­πο­τι­θέ­με­νους α­ντι­πά­λους της α­ρι­στε­ράς. Κα­τά τη δε­κα­ε­τί­α του ’70, θα προ­στε­θεί σ’ αυ­τά έ­νας εκ­δο­τι­κός οί­κος, ο οί­κος #Copernic (Κο­πέρ­νι­κος). Γύ­ρω α­πό αυ­τά τα δια­φο­ρε­τι­κά εκ­δο­τι­κά ε­ρεί­σμα­τα, η Ο­Ε­ΜΕΠ δεν έ­πα­ψε να ορ­γα­νώ­νει μια πνευ­μα­τι­κή ζω­ή που πε­ριε­λάμ­βα­νε συ­ντα­ντή­σεις, δια­λέ­ξεις, συ­νέ­δρια, κλπ., που γρή­γο­ρα προ­σελ­κύ­ουν ό­λους τους ρι­ζο­σπάστες δε­ξιούς στο­χα­στές, και μά­λι­στα α­κρο­δε­ξιούς, που μπο­ρεί να ε­πι­δεί­ξει η γαλ­λι­κή αλ­λά και η ξέ­νη (δυ­τι­κο­ευ­ρω­πα­ϊ­κή) δια­νό­η­ση. Α­πό τα τέ­λη της δε­κα­ε­τί­ας ’70, την ε­πι­χεί­ρη­ση αυ­τή θα α­να­λά­βει έ­να μέ­ρος των εκ­δό­σε­ων Ηersant, κυ­ρί­ως το πε­ριο­δι­κό #Le_Figaro_magazine,  πράγ­μα το ο­ποί­ο θα ε­πι­τρέ­ψει στη #Νέ­α Δε­ξιά να κά­νει την εμ­φά­νι­σή της στη σκη­νή των μέ­σων ε­νη­μέ­ρω­σης και της δια­νό­η­σης, μέ­σα σε έ­να πε­ρι­βάλ­λον που ή­δη ση­μα­δεύ­ε­ται α­πό τη με­τα­τό­πι­ση προς τα δε­ξιά με­ρί­δας δια­νο­ου­μέ­νων της α­ρι­στε­ράς (βλ. το ε­πει­σό­διο της “νέ­ας φι­λο­σο­φί­ας”).


Δυ­σα­ρέ­σκεια μιας με­ρί­δας της α­κρο­δε­ξιάς

Αυ­τή η εμ­φά­νι­ση της νέ­ας (ά­κρας) δε­ξιάς προ­κά­λε­σε ω­στό­σο μια ε­χθρι­κή α­ντί­δρα­ση εκ μέ­ρους της πα­λιάς α­κρο­δε­ξιάς, κα­θο­λι­κής και μο­ναρ­χι­κής, που προ­έρ­χε­ται α­πό τη #Γαλ­λι­κή_Δρά­ση (Action française). Και τού­το διό­τι η γαλ­λι­κή α­κρο­δε­ξιά, και ευ­ρύ­τε­ρα η ευ­ρω­πα­ϊ­κή, ή­ταν πά­ντα χω­ρι­σμέ­νη σε δύ­ο α­ντί­πα­λες τά­σεις: η μί­α, ε­θνι­κι­στι­κή, λα­ϊ­κι­στι­κή, λί­γο-πο­λύ συν­δε­δε­μέ­νη με τον κα­θο­λι­κι­σμό (ι­διαί­τε­ρα στη συ­ντη­ρη­τι­κή και α­ντε­πα­να­στα­τι­κή εκ­δο­χή του)· η άλ­λη, ο­πα­δός του ε­ξευ­ρω­πα­ϊ­σμού, ε­λι­τι­στι­κή και ά­θρη­σκη (διεκ­δι­κώ­ντας μια ταυ­τό­τη­τα κέλ­τι­κη και μά­λι­στα ιν­δο­ευ­ρω­πα­ϊ­κή), με φα­σι­στι­κή χροιά.
Η G.R.E.C.E. συν­δέ­ε­ται σα­φώς με τη δεύ­τε­ρη τά­ση ό­πως το α­πο­δει­κνύ­ουν υ­πε­ρε­παρ­κώς τα κεί­με­νά της αλ­λά ε­πί­σης το φλερ­τ της με το Κόμ­μα των Νέ­ων Δυ­νά­με­ων κα­τά το δεύ­τε­ρο ή­μι­συ της δε­κα­ε­τί­ας του ’70, και η προ­σέγ­γι­σή της με το Ε­πα­να­στα­τι­κό Ε­θνι­κι­στι­κό Κί­νη­μα στα μέ­σα της δε­κα­ε­τί­ας του ’80, δύ­ο κι­νή­μα­τα με δε­δη­λω­μέ­νη φα­σι­στι­κή πα­τρό­τη­τα. Πε­ριτ­τό να πού­με ό­τι με­τα­ξύ των δυο αυ­τών τά­σε­ων της α­κρο­δε­ξιάς, παρ’ ό­τι α­ντι­πά­λων, υ­πήρ­χαν πά­ντο­τε γέ­φυ­ρες ε­πι­κοι­νω­νί­ας.
Μέ­σα στη συ­γκυ­ρί­α της γρή­γο­ρης ε­ντυ­πω­σια­κής α­νό­δου του #Ε­θνι­κού_Με­τώ­που στη γαλ­λι­κή πο­λι­τι­κή σκη­νή κα­τά τη δε­κα­ε­τί­α του ’80, η Νέ­α Δε­ξιά ε­πρό­κει­το ω­στό­σο να υ­πο­στεί μια σχε­τι­κή έ­κλει­ψη. Φαί­νε­ται ό­τι α­ντέ­δρα­σε σ’ αυ­τή τη νέ­α κα­τά­στα­ση με δυό δια­φο­ρε­τι­κούς τρό­πους. Α­φε­νός, προ­σπα­θώ­ντας να ε­πη­ρε­ά­σει τον ι­δε­ο­λο­γι­κό προ­σα­να­το­λι­σμό του Ε.Μ., α­φού δεν μπο­ρού­σε να ε­λέγ­ξει την πο­λι­τι­κή του διεύ­θυν­ση. Έτσι, σύμ­φω­να με τον Μον­ζά (Monzat), “η Ο­Ε­ΜΕΠ εμ­φα­νί­ζε­ται στην πρά­ξη ως έ­νας α­πό τους τρείς πυ­λώ­νες της σχο­λής στε­λε­χών του ΕΜ (το Ιν­στι­τού­το ε­θνι­κής εκ­παί­δευ­σης) μα­ζί με την ο­μά­δα του #Πα­ρό­ντος (Présent) και τα μέ­λη της #Λέ­σχης_του_Ρο­λο­γιού (Club de l’Horloge) και ε­πο­μέ­νως παί­ζει ση­μα­ντι­κό ρό­λο στην ε­σω­τε­ρι­κή ι­σορ­ρο­πί­α του κόμ­μα­τος”. Και ο Ρε­νέ Μον­ζά δί­νει μιά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κή λί­στα με­λών της G.R.E.C.E. που α­νή­κουν ε­πί­σης στο ε­πι­στη­μο­νι­κό συμ­βού­λιο του Ε.Μ.



Γέ­φυ­ρες για την κα­τά­κτη­ση των δια­νο­ου­μένων

Α­φε­τέ­ρου, μέ­σω του #Α­λέν_ντε_Μπε­νουά, η α­κρο­δε­ξιά φαί­νε­ται να έ­χει ε­πα­νε­νερ­γο­ποι­ή­σει την αυ­τό­νο­μη στρα­τη­γι­κή της για την κα­τά­κτη­ση της πο­λι­τι­στι­κής η­γε­μο­νί­ας. Τέ­τοιο ρό­λο παί­ζει κυ­ρί­ως η ε­πι­θε­ώ­ρη­ση #Κρί­σις (Krisis) “ε­πι­θε­ώ­ρη­ση ι­δε­ών και συ­ζη­τή­σε­ων”, α­φιε­ρω­μέ­νη εξ ο­λο­κλή­ρου σε πνευ­μα­τι­κές α­νταλ­λα­γές, της ο­ποί­ας το πρώ­το τεύ­χος κυ­κλο­φο­ρεί το 1988. Χά­ρη σ’ αυ­τή την ε­πι­θε­ώ­ρη­ση, που κα­τορ­θώ­νει να προ­σελ­κύ­σει έ­ναν αρ­κε­τά με­γά­λο α­ριθ­μό δια­νο­ου­μέ­νων της α­ρι­στε­ράς –πράγ­μα το ο­ποί­ο φαί­νε­ται να εί­ναι ο ει­δι­κός στό­χος του μέ­σα στη γε­νι­κή στρα­τη­γι­κή της Ο­Ε­ΜΕΠ–, ο ντε Μπε­νουά ε­πι­διώ­κει τον α­νέ­κα­θεν στό­χο του: να ε­πι­τύ­χει μια δη­μο­κρα­τι­κή εγ­γύ­η­ση και νο­μι­μο­ποί­η­ση για την πο­λι­τι­κή κουλ­τού­ρα της #Νέ­ας Δε­ξιάς. Αυ­τό δεν τον ε­μπο­δί­ζει να διευ­θύ­νει, α­πό την ά­νοι­ξη του 1989, μια συλ­λο­γή σ’ έ­να μι­κρό α­κρο­δε­ξιό εκ­δο­τι­κό οί­κο, τον #Παρ­ντ (Pardes), της ο­ποί­ας ο τί­τλος Συ­ντη­ρη­τι­κή Ε­πα­νά­στα­ση δεν α­φή­νει κα­μί­α αμ­φι­βο­λί­α για τον προ­σα­να­το­λι­σμό της. Ού­τε ε­πί­σης τα έρ­γα που έ­χει ή­δη δη­μο­σιεύ­σει στη συλ­λο­γή αυ­τή: Καρ­λ Σμιτ, Πε­ρί του πο­λι­τι­κού (ο Καρ­λ Σμιτ εί­ναι ο θε­ω­ρη­τι­κός του αυ­ταρ­χι­κού Κρά­τους και συ­ντά­κτης μέ­ρους της ε­θνι­κο­σο­σια­λι­στι­κής νο­μο­θε­σί­ας)· Βέρ­νερ­ Σό­μπαρ­τ, Ο γερ­μα­νι­κός σο­σια­λι­σμός (κεί­με­νο που συ­μπε­ρι­λαμ­βά­νε­ται στα ι­δε­ο­λο­γι­κά προ­οί­μια του να­ζι­σμού)· Ερ­νστ Νί­κιχ, Χί­τλερ, το γερ­μα­νι­κό πε­πρω­μέ­νο· και άλ­λα “ε­θνι­κο-μπολ­σε­βι­κι­κά” κεί­με­να, ό­πως η κρι­τι­κή του χι­τλε­ρι­σμού α­πό έ­ναν ο­πα­δό της “α­ρι­στε­ρής” πτέ­ρυ­γας του να­ζι­στι­κού κόμ­μα­τος, που ε­πι­κρί­νει τον #Χίτλερ για την προ­δο­σί­α των αρ­χι­κών φα­σι­στι­κών δε­σμεύ­σε­ών του.


Έ­νας στρα­τευ­μέ­νος εκ­δό­της

Τέ­λος, ας α­να­φέ­ρο­με ό­τι ο ντε Μπε­νουά ε­τοι­μά­ζε­ται να διευ­θύ­νει μια νέ­α συλ­λο­γή στις Εκ­δό­σεις Με­γά­λων Κλα­σι­κών (Editions des Grands Classiques), με τον σα­φή τί­τλο: “Τα Με­γά­λα Κλα­σι­κά Έρ­γα του Αν­δρός της Δε­ξιάς”. Τα δυό πρώ­τα κλασ­ι­κά έρ­γα που πρό­κει­ται να ε­πα­νεκ­δο­θούν εί­ναι: Σκέ­ψεις για τη Γαλ­λί­α  του Ζο­ζέφ ντε Με­στρ και Πέ­ραν του ε­θνι­κι­σμού του Τιερ­ρύ Μολ­νιέ, ε­νός α­πό τους θε­ω­ρη­τι­κούς της ε­θνι­κής ε­πα­νά­στα­σης που ε­νέ­πνευ­σε το κα­θε­στώς του Βι­σύ! Με­τα­ξύ των συγ­γρα­φέ­ων των ο­ποί­ων σχε­διά­ζει να ε­πα­νεκ­δό­σει τα έρ­γα εί­ναι οι: Αρ­τύρ Ντε, θε­ω­ρη­τι­κός του ρα­τσι­σμού· Ε­ντουάρ Ντρυ­μόν, συγ­γρα­φέ­ας του “Η ε­βρα­ϊ­κή Γαλ­λί­α”· Ζορ­ζ Βα­λουά, έ­νας α­πό τους πρω­τα­γω­νι­στές του γαλ­λι­κού φα­σι­σμού· Ρομπέρ Μπραζιγιάκ, Πιέρ Ντριέ Λα Ροσέλ και Αμπέλ Μπονάρ.
Αυ­τοί εί­ναι οι συγ­γρα­φείς των ο­ποί­ων τα έρ­γα ο­φεί­λουν ο­πωσ­δή­πο­τε να βρί­σκο­νται μέ­σα στα ση­μεί­α α­να­φο­ράς του “κα­θώς πρέ­πει άν­δρα της δε­ξιάς”, σύμ­φω­να με τον Α­λέν ντε Μπε­νουά!
Εξ άλ­λου η πα­ρου­σί­α­ση που έ­κα­νε για τη νέ­α αυ­τή συλ­λο­γή εί­ναι εν­δει­κτι­κή του ο­λι­κού του σχε­δί­ου: “Ό­ταν οι ι­δε­ο­λο­γί­ες χρε­ω­κο­πούν, η σκέ­ψη της δε­ξιάς α­να­γεν­νιέ­ται. Η α­πο­τυ­χί­α του σο­σια­λι­σμού στη Γαλ­λί­α και η ό­ψι­μη α­να­κά­λυ­ψη του με­γέ­θους της κα­τα­στρο­φής μέ­σα στο πρώ­ην σο­βιε­τι­κό κομ­μου­νι­στι­κό σύ­στη­μα βύ­θι­σαν τους δια­νο­ού­με­νους στην α­πο­γο­ή­τευ­ση και την κα­τή­φεια. Η σκέ­ψη της δε­ξιάς, α­πό τη με­ριά της, δεν έ­χει λό­γο να ντρέ­πε­ται για τον α­πο­λο­γι­σμό της.  Εν τού­τοις, εί­ναι δύ­σκο­λο να βρει κα­νείς τα πιο ση­μα­ντι­κά κεί­με­να που εδώ και δύ­ο αιώ­νες συ­νι­στούν τις ου­σια­στι­κές βά­σεις της σκέ­ψης αυ­τής. Εί­ναι λοι­πόν αυ­τά τα κεί­με­να που ε­πι­λέ­ξα­με να ε­πα­νεκ­δώ­σο­με”. Εν ο­λί­γοις, ο Α­λέν ντε Μπε­νουά δεν κρύ­βει ό­τι θέ­λει να ε­πω­φε­λη­θεί α­πό τη α­ναμ­φι­σβή­τη­τη ο­πι­σθο­χώ­ρη­ση των α­ξιών της α­ρι­στε­ράς και, κυ­ρί­ως, α­πό τη α­πό­γνω­ση με­ρί­δας της δια­νό­η­σης της α­ρι­στε­ράς, ως ε­πα­κό­λου­θο του προ­σε­ται­ρι­σμού του Σο­σια­λι­στι­κού Κόμ­μα­τος στη φι­λε­λεύ­θε­ρη ι­δε­ο­λο­γί­α και της κα­τάρ­ρευ­σης του “υ­παρ­κτού σο­σια­λι­σμού”, για να βο­η­θή­σει να ξα­να­βγούν στο προ­σκή­νιο τα πιο α­ντι­δρα­στι­κά ι­δα­νι­κά και, ό­σο εί­ναι δυ­να­τόν, να συ­σπει­ρώ­σει κά­τω α­πό το λά­βα­ρό τους ό­λους τους α­πο­προ­σα­να­το­λι­σμέ­νους της α­ρι­στε­ράς που α­να­ζη­τούν μια νέ­α Ιε­ρου­σα­λήμ. Και φαί­νε­ται ό­τι έ­χει ή­δη βρει με­ρι­κούς προ­σκυ­νη­τές για να τον α­κο­λου­θή­σουν!
Κα­τα­λα­βαί­νει κα­νείς για­τί εν­δια­φέ­ρει τον #Α­λέν_ντε_Μπε­νουά και ευ­ρύ­τε­ρα τη #Νέ­α_Δε­ξιά να α­νοί­ξουν τις στή­λες τους στους δια­νο­ού­με­νους της α­ρι­στε­ράς (ή σ’ αυ­τούς που υ­πο­τί­θε­ται ό­τι εί­ναι) ή να πα­ρε­λαύ­νουν μα­ζί τους στα σα­λό­νια και στις αί­θου­σες συ­νε­δρί­ων. Εν α­ντι­θέ­σει, κα­τα­λα­βαί­νει κα­νείς λι­γό­τε­ρο τους λό­γους που έ­χουν οι συ­νο­μι­λη­τές τους στο να υ­πη­ρε­τούν σχέ­δια α­νο­μο­λό­γη­τα και ω­στό­σο ε­ξαι­ρε­τι­κά σα­φή.


Η εκ­με­τάλ­λευ­ση της α­πώ­λειας προ­σα­να­το­λι­σμού

Ο Ντε Μπε­νουά δεν έ­χει ά­δι­κο ό­ταν ε­κτι­μά ό­τι η κα­τά­στα­ση της α­πό­γνω­σης και της ι­δε­ο­λο­γι­κής σύγ­χυ­σης ευ­νο­εί την ε­πι­χεί­ρη­ση της α­να­γέν­νη­σης αυ­τού που ο­νο­μά­ζει η “σκέ­ψη της δε­ξιάς”. Μια τέ­τοια κα­τά­στα­ση ό­ντως δη­μιουρ­γεί ευ­νο­ϊ­κές συν­θή­κες για την προ­σέγ­γι­ση, που εύ­χε­ται, ό­λων ε­κεί­νων που δεν εκ­φρά­ζο­νται α­πό την “ι­σο­πέ­δω­ση της γαλ­λι­κής πο­λι­τι­κής ζω­ής”, η οποία α­κο­λού­θη­σε την ι­στο­ρι­κή πα­ραί­τη­ση της α­ρι­στε­ράς. Και πράγ­μα­τι, στους δια­νο­ού­με­νους της α­ρι­στε­ράς, που εί­ναι α­πο­προ­σα­να­το­λι­σμέ­νοι α­πό την α­πώ­λεια των πα­ρα­δο­σια­κών τους ση­μεί­ων α­να­φο­ράς οι οποίοι όμως δεν α­κο­λού­θη­σαν τη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη αλ­λα­γή πο­ρεί­ας του Σο­σια­λι­στι­κού Κόμ­μα­τος και δεν εί­ναι α­πο­φα­σι­σμέ­νοι να κλί­νουν σε ό­λες τις κλί­σεις τα α­ξε­πέ­ρα­στα θέλ­γη­τρα του δυ­τι­κού κα­πι­τα­λι­σμού, α­πευ­θύ­νο­νται σή­με­ρα κα­τά προ­τε­ραιό­τη­τα ο ντε Μπε­νουά και η Νέ­α Δε­ξιά για να τους προ­τεί­νουν μια νέ­α σχο­λή σκέ­ψης…
Τί­πο­τε δεν εί­ναι πιο χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό, α­πό αυ­τήν την ά­πο­ψη, από τα θέ­μα­τα που προ­τεί­νει η ε­πι­θε­ώ­ρη­ση Krisis, κα­τάλ­λη­λα να διευ­κο­λύ­νουν τη σύ­γκλι­ση μιας κά­ποιας κρι­τι­κής της δε­ξιάς με την κρι­τι­κή της α­ρι­στε­ράς του “σύγ­χρο­νου πο­λι­τι­σμού” που έ­χει γεν­νή­σει ο κα­πι­τα­λι­σμός: κουλ­τού­ρα (τεύχος 1), κοι­νω­νί­α (τ. 4), έ­θνος (τ. 5), ε­πι­κοι­νω­νί­α (τ. 9), χρή­μα (τ. 12). Εξ άλ­λου, η “ι­διο­ποί­η­ση” κοι­νών τό­πων της κρι­τι­κής της α­ρι­στε­ράς α­πό τον ντε Μπε­νουά εί­ναι α­πί­στευ­τη. Έ­τσι, στο τεύ­χος της ε­πι­θε­ώ­ρη­σης Krisis το α­φιε­ρω­μέ­νο στο χρή­μα, το άρ­θρο της πα­ρου­σί­α­σης  που πε­ρι­γρά­φει σε τι τε­ρα­τω­δί­ες ο­δη­γεί τε­λι­κά ο φε­τι­χι­σμός του χρή­μα­τος, δεν έρ­χε­ται κα­θό­λου σε α­ντι­πα­ρά­θε­ση με το κεί­με­νο του Μαρ­ξ που βρί­σκε­ται μέ­σα στο ί­διο τεύ­χος! Ε­πί­σης, έ­να προ­η­γού­με­νο τεύ­χος του πε­ριο­δι­κού Στοι­χεί­α (Éléments, τεύχος 75, Σε­πτ. 1992) πα­ρα­θέ­τει μια βί­αι­η κρι­τι­κή της “ι­δε­ο­λο­γί­ας της ερ­γα­σί­ας” που δεν θα αρ­νιό­ταν ο #Α­ντρέ_Γκορζ, ο ο­ποί­ος α­να­φέ­ρε­ται πολ­λές φο­ρές. Ε­πί πλέ­ον τον φά­κε­λο συ­μπλη­ρώ­νει έ­να α­πό­σπα­σμα α­πό το “Δι­καί­ω­μα στην τε­μπε­λιά “ του #Πωλ_Λα­φάρ­γκ. Σύ­ντο­μα θα μεί­νει μό­νο η #Νέ­α_Δε­ξιά για να ε­πι­στρα­τεύ­ει τό­σο α­ρι­στε­ρί­στι­κες α­να­φο­ρές!


Α­νη­συ­χη­τι­κά προ­η­γού­με­να

Ό­λα αυ­τά θα μας έ­κα­ναν να χα­μο­γε­λά­σο­με, ε­άν η Ι­στο­ρί­α αυ­τού του αιώ­να δεν μας εί­χε ή­δη δι­δά­ξει σε ποιους και σε τι μπο­ρεί τε­λι­κά να α­πο­φέ­ρει ο­φέ­λη μια τέ­τοια κα­τά­στα­ση ι­δε­ο­λο­γι­κής σύγ­χυ­σης. Μέ­σα στο πνευ­μα­τι­κό σκό­τος που δη­μιουρ­γεί, ό­λες οι γά­τες φαί­νο­νται γκρί­ζες … ή κα­λύ­τε­ρα γκρι­ζο­πρά­σι­νες!
Ό­ταν, στα πρώ­τα χρό­νια του 20ού αιώ­να, με­ρι­κοί δια­νο­ού­με­νοι της α­ρι­στε­ράς έ­κρι­ναν ό­τι το ευ­ρω­πα­ϊ­κό ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα, υ­πό την ε­πή­ρεια  των σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τών, κα­θώς έ­μπλε­κε μέ­σα στους δη­μο­κρα­τι­κούς θε­σμούς και τους μι­κρο­πο­λι­τι­κούς συμ­βι­βα­σμούς, δεν θα μπο­ρού­σε να α­ντα­πο­κρι­θεί στις υ­περ­βο­λι­κές προσ­δο­κί­ες τους (και η πα­νω­λε­θρί­α την ο­ποί­α υ­πέ­στη μπρο­στά στον πό­λε­μο το α­πέ­δει­ξε δυ­στυ­χώς υ­πε­ραρ­κε­τά, με­ρι­κά χρό­νια αρ­γό­τε­ρα), ο­ρι­σμέ­νοι (με­τα­ξύ των ο­ποί­ων ο #Σο­ρέλ και ο #Λα­γκαρ­ντέλ), χω­ρίς να ε­γκα­τα­λεί­ψουν τη βα­θιά τους ε­χθρό­τη­τα προς το δη­μο­κρα­τι­κό κα­θε­στώς και το κα­πι­τα­λι­στι­κό σύ­στη­μα, α­να­ζή­τη­σαν ε­ναλ­λα­κτι­κές ρι­ζο­σπα­στι­κές λύ­σεις και προ­σέγ­γι­σαν κυ­ρί­ως τη #Γαλ­λι­κή_Δρά­ση. Α­πό αυ­τή την εκ­πλη­κτι­κή συμ­μα­χί­α με­τα­ξύ της ά­κρας α­ρι­στε­ράς και της “ε­πα­να­στα­τι­κής δε­ξιάς” γεν­νή­θη­καν στη Γαλ­λί­α τα προ­οί­μια του φα­σι­σμού που κά­ποιοι άλ­λοι α­νέ­λα­βαν να α­να­πτύ­ξουν με τη γνω­στή σε ό­λους ε­πι­τυ­χί­α, στη Γαλ­λί­α ή στο ε­ξω­τε­ρι­κό, κα­τά την πε­ρί­ο­δο του με­σο­πο­λέ­μου.
Μί­α ε­πι­χεί­ρη­ση τέ­τοιου τύ­που προ­ω­θεί τώ­ρα η #Νέ­α_Δε­ξιά, με ε­πι­κε­φα­λής τον #Α­λέν_ντε_Μπε­νουά, κα­λώ­ντας σε διά­λο­γο ό­λους ό­σους  α­ντι­τί­θε­νται στο σύ­στη­μα, με το σύν­θη­μα “ού­τε δε­ξιά, ού­τε α­ρι­στε­ρά”, υ­πο­στη­ρί­ζο­ντας μια α­να­μόρ­φω­ση του πνευ­μα­τι­κού (αλ­λά και πο­λι­τι­κού) γαλ­λι­κού σκη­νι­κού, προ­σπα­θώ­ντας να ξα­να­φέ­ρουν στη μό­δα ε­κεί­νους που ονο­μά­ζουν “μη κον­φορ­μι­στές του με­σο­πο­λέ­μου”, δη­λα­δή στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα τους ο­πα­δούς και ό­σους δού­λε­ψαν για τη συ­γκρό­τη­ση του φα­σι­σμού. Και σ’ αυ­τή την ε­πι­χεί­ρη­ση συ­νε­ται­ρί­ζο­νται με αυ­τα­ρέ­σκεια (είτε το γνωρίζουν, είτε ό­χι) οι δια­νο­ού­με­νοι της α­ρι­στε­ράς που δέ­χο­νται τον “διά­λο­γο” μα­ζί του.

(*ardin-rixi.gr)

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Επαναστατικός Ντεφαιτισμός ή Πατρίδα;

Τι σημαίνει να «εύχεσαι την ήττα της πατρίδας σου» στον "ιμπεριαλιστικό" πόλεμο; Ο επαναστατικός ντεφαιτισμός # revolutionary_ defeatism , από την αγγλική λέξη defeat που σημαίνει ήττα) είναι η θεωρία που υποστηρίζει ότι σε περίπτωση που ένας πόλεμος που διεξάγεται είναι ιμπεριαλιστικός και από τα δύο μέρη, οι επαναστάτες και των δύο μερών θα πρέπει να προσπαθήσουν να μετατρέψουν τον εθνικό πόλεμο σε εμφύλιο, συναδελφωμένοι με τους στρατιώτες του «εχθρού» και ανατρέποντας τις αστικές κυβερνήσεις τους. Ο Λένιν δίδασκε πως το προλεταριάτο πρέπει να εύχεται τη στρατιωτική ήττα της δικής του κυβέρνησης στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, με την έννοια ότι αυτή η ήττα θα διευκόλυνε την εξέγερση για την ανατροπή της άρχουσας τάξης. K αθ' όλη τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και σ' ολόκληρο τον κόσμο οι μόνοι που αγωνίστηκαν κάτω από τις αρχές του επαναστατικού ντεφαιτισμού ήταν στην Ελλάδα η διεθνιστική ομάδα του #Στίνα -στην οποία συμμετείχαν μεταξύ άλλων ο #Καστοριά...

Το χρονικό: Γεώργιος Καστριώτης #Σκεντέρμπεης

Βρες δικό σου Ήρωα Γεώργιος Καστριώτης #Καταγωγή Παππούς του ήταν ο Κων/νος Καστριώτης (+ 1390), ηγεμόνας της Ημαθίας και της Καστοριάς (εξ ου και Καστοριώτης, Καστριώτης). Υιός του #Κωνσταντίνου ήταν ο #Ιωάννης_Καστριώτης, ο άρχοντας της Κρούγιας #Κρόιας, με σύζυγό του την Σερβίδα Βοϊσάβα. Έφεραν στη ζωή 9 παιδιά : 5 θυγατέρες και 4 υιούς, με τελευταίο στην σειρά (1404) τον #Γεώργιο_Καστριώτη.  #Ανατροφή - #Εξέλιξη      Στα χρόνια του σουλτάνου #Μουράτ του Β΄ (1421-1451) υποχρεώνεται ο πατέρας του Ιωάννης, για να διατηρήσει την αυθεντία στην Κρούγια, να παραδώσει ως ομήρους τους 4 γιους του σ’ αυτόν, οι οποίοι και θα ανατραφούν κατά τις τουρκικές συνήθειες στην σουλτανική αυλή της Αδριανουπόλεως. Εκεί, χριστιανοί αυτοί, εξισλαμίζονται. Ο #Μουράτ_Β' εκτιμώντας τα χαρίσματα του Γεωργίου (ομορφιά, ευρωστία, γενναιότητα) τον συνεκπαιδεύει με τον διάδοχο του θρόνου, τον μετέπειτα #Μωάμεθ_Β' τόν Πορθητή της Κων/πόλεως. Ο Σουλτάνος θαυμάζοντας την π...

Λεόν Ντεγκρέλ και Ρεξιστές

ROBERT BRASILLACH: LEON DEGRELLE KAI REX Πριν ακόμη αναχωρήσει για το Μεξικό, ο #Λεόν_Ντεγκρέλ όπως και τόσοι άλλοι, είχε αναζητήσει στο Καθολικισμό τις αρχές της ανθρώπινης αδελφότητας και της Κοινωνικής Δράσης. Το Lovanio (Oλλανδικά  Leuven, Γαλλικά Louvain)  διαθέτει ένα  καθολικό πανεπιστήμιο γύρω από το οποίο συσπειρώνονταν οι δραστηριότητες των καθολικών νεολαιών ανάμεσα στις οποίες και η Καθολική Δράση που από τα 1927 αποκτά πρωταρχική σημασία. Αυτή η τελευταία μάλιστα είχε κατορθώσει να επιβάλει στους νέους τον διαχωρισμό της πολιτικής αποστολής τους από εκείνη της θρησκευτικής. Είναι γνωστό ότι από το 1884 οι Βέλγοι καθολικοί ακολουθώντας λίγο η πολύ το παράδειγμα της Γερμανίας και του #Zentrum είχαν συσπειρωθεί σε κόμμα που το όνομα του είχε ένα διπλό νόημα: Θρησκευτικό και πολιτικό. Ακόμα και σήμερα, το #Καθολικό_κόμμα είναι ένα από τα τρία μεγαλύτερα βελγικά κόμματα και συμμετέχει στην κυβέρνηση συνασπισμού του #Van_Zeeland  δίπλα στο Φιλελεύ...